Zo lang als ik me kan herinneren heeft angst een hele grote rol in mijn leven gespeeld. Als een hond in de straat kwam, dan dook ik achter mijn moeder. Als ik een injectiespuit kreeg, dan viel ik flauw. Bij het slikken van medicatie moest ik kokhalzen en heel erg huilen. Ook was ik bang om onder de mensen (kinderen) te komen, want het was heel erg voelbaar dat ik anders was.
Bang was ik toen ik een vis moest tekenen en knippen op 6 jarige leeftijd, ik kon dit niet. Dikke tranen van verdriet. Bang voor de bal, moeite met links en rechts, moeite met letters, bijles en logopedie.
Als mijn moeder verdrietig was, dan kreeg ik altijd het gevoel dat het mijn schuld is. Dit gevoel kan ik nog steeds heel sterk hebben. Als een ander verdrietig is, dan spiegel ik dat terug en dan bedenk ik me. Komt het door mij, heb ik iets verkeerds gedaan?
Afgelopen weken vroeg ik elke keer aan mijn man, is er wat, is er wat? Een geur bracht me elke keer deze oude herinnering. In mijn vorige relaties kwam het vaak voor dat ze zich het ene moment goed voelde en het andere moment niet. Het niet goed voelde uitte zich in jaloezie of boosheid richting mij. Het ging niet om mij, persoonlijk, maar toch trok ik het me ontzettend aan.
Ik wil graag loskomen van deze angst die nog altijd diep van binnen in mij zit. Er is nog altijd een stukje in mij dat zich verstopt, verstopt voor mezelf, mijn man, familie en de buitenwereld. Grappig om te beseffen dat deze angst nog altijd diep van binnen zit. Ik maak nu videoberichten, ik heb wel vaker kwetsbare berichten met jullie gedeeld. Zonder make-up, met dikke wallen op de video, een hele kwetsbare vertoning van mezelf.
Vandaag ga ik een stapje verder, omdat delen, helen betekend. Elke dag spreekt er wel een angststemmetje in mij. Doe ik dit wel goed, doe ik dat wel goed, kan ik dit wel schrijven, kan ik dit wel zeggen, praat ik niet te veel over mezelf, heb ik wel het juiste gechanneld, kan ik wel zo veel geld vragen, geef ik genoeg healing en inzichten, houdt mijn dochter wel van mij, doe ik het wel goed als vrouw van, investeer ik wel genoeg in mijn familie, ben ik niet te aanwezig, kom ik wel na wat ik beloofd heb, zitten mensen wel op mij te wachten, kan ik mijn missie wel uitvoeren, heb ik mijn missie juist begrepen en ga zo maar door.
Elke dag is er wel een stemmetje dat me angst inspreekt. Het is een kleine en onbewuste fluistering, waarvan ik me heeeel heel erg lang niet bewust was. Waar ik me wel bewust van was, was dat ik mijn tenen liep. Enorm veel angst, spanning en stress voelde. Geluk ervoer ik niet en eigenlijk ben ik jaren lang diep ongelukkig van binnen geweest. Dit ongeluk trok ook weer ongeluk aan en zo bivakkeerde ik jaren lang in hetzelfde angst cirkeltje. Ik ben van heel erg ver gekomen en op de dagen dat ik goed in mij vel zit, dan ligt dit destructieve gedrag ver achter mij. Als er een hoop ongeluk om mij heen bevindt of ik dien zelf bepaalde levenslessen te meesteren dan worden die angst stemmetjes weer erger en treden naar de voorgrond. Voor ik het weet slaat mijn lichaam op slot, mijn keel dicht en het piekeren slaat toe.
Hoewel ik heel veel tools onderhand heb om de angst weer opzij te zetten en in de liefde en licht te gaan zitten, wil dit niet zeggen dat dit mij altijd meteen lukt. Soms heb ik gevoelens van een ander opgepikt of het zijn oude wonden die nog niet helemaal geheeld zijn.
Toch voel ik mij krachtiger dan ooit, ik heb veel zoveel lagen van angst in de ogen aangekeken, afgepeld en getransformeerd. Ik ben er gelukkig nog niet, want er zijn betekend overgaan naar de hemel, naar een ander leven.
Wel ervaar ik steeds meer balans, kracht, liefde, licht, ik zet gemakkelijker mijn grenzen, ik geniet, ik zie de synchroniciteit in mijn leven en ben sneller uit mijn angst voor de angst dipjes.
Ik nodig jullie uit om mee te affirmeren: ik erken mijn kracht en schijn mijn licht.
Dit is waar het om gaat lieve lichtwerkende zielen. Je kracht vinden, erkennen en als basis inzetten om je licht te schijnen.
Elke dag leren we meer, elke dag transformeren we onze menselijke angsten zodat we niet alleen zelf verder komen, maar ook de mensen om ons heen mee kunnen transformeren.
Ik ben blij met het angststemmetje in mij, niet langer boos, verdrietig of dagen uit mijn kracht gehaald. Het herinnert mij waar ik nog maar groeien, waar ik nog aan mag werken en waar ik nog meer mijzelf mag laten zien aan jullie.
Deel je zwakte en gebruik het als kracht en kwetsbaarheid. Het laat zien wie jij werkelijk bent, niet verheven, maar gelijk omdat wij met zijn alleen uit dezelfde bron van licht en liefde afkomstig zijn.
Stemmetje van angst bedankt dat je er bent, maar vandaag zeg ik met trots: ik erken mijn kracht en schijn mijn licht, omdat ik een lichtwerker ben.
